هر پژوهشى و هر کشفى و ابتکارى نمى ‏تواند منشأ اثر و فایده در حیات جامعه باشد، چه بسیار جست‏جوها و ژرف‏کاوى‏ هایى که براى موضوعات جزیى و بسیار کم ‏اهمیت انجام مى‏ شود در حالى که بود و نبود آن‏ها تفاوتى ندارد.

 پژوهش‏ هاى بنیادى درباره علوم و معارف دینى و یا احیاى تراث علمى و اسلامى، به عنوان منبع و مرجعى براى محققان و حتى ترجمه و برگردان آنها به زبان‏هاى زنده دنیا، همه کارهایى ارجمند و مفید مى‏ باشند، ولى در روزگار کنونى که به موازات رشد علمى و توسعه فن‏آورى اطلاعاتى، چالش‏ها، پرسش‏ ها و نیازهاى نوینى رویاروى دین‏ مداران قرار گرفته است، و حفظ کیان اسلام و مسلمانان در گرو پرداختن به آنهاست، بدیهى است این موضوع باید به عنوان یک اولویت براى ما مطرح باشد.

مقید گردیدن پژوهش ‏هاى دینى به مسایل وشبهات جدید و بخصوص معضلات حوزه فرهنگ، هنر و اجتماع  مهمترین اولویت است که در فراخوان ها خود دایره گزینش ها را ضیق ‏تر مى ‏سازد. این حوزه، رویکرد انتخاب و امتیازات را به سمت پژوهش ‏هایى سوق مى ‏دهد که نسبتى میان آموزه‏ هاى دینى و نیازهاى فرهنگى، هنرى و اجتماعى برقرار کرده‏اند. پس آن دسته از پژوهش ‏هایى که با این عرصه، پیوند وثیقى نداشته باشند، نسبت به مواردى که واجد این امتیاز هستند در نگاه داورى، از شانس کمترى برخوردارند.

علاوه بر هدف‏ گذارى‏ها و اولویت ‏بندى ‏ها، ویژگى هاى تخصصى پژوهش ها مورد نظر قرار مى گیرند که از آن‏ها می توان با عناوینى همچون نوآورى و خلاقیت، روزآمدى و پاسخگویى به نیاز زمان نام برد، معیارهاى عمومى پژوهش نیز همچون بهره‏ گیرى از منابع اصلى، تکیه بر استدلال، توفیق در تحلیل و استنتاج منطقى، فصل‏ بندى، شیوه نگارش، تناسب محتوا با حجم، ارجاعات و ضمایم و غیره را نیز باید افزود. در عین حال پرواضح است که گزینش، همواره با محدودیت‏هایى از جهت امکان و توان روبر است، بنابراین چه‏ بسا تحقیقات ارزنده‏ اى که علیرغم برخوردارى از اتقان و احکام و سایر شرایط و امتیازات به سبب وجود موارد مشابه و یا برتر متعدد، از رسیدن به مرحله پایانى باز بمانند. و البته این مطلب طبیعى و معقول به نظر مىی رسد و بى‏ تردید مقبول طبع همه انسان‏هاى فرهیخته خواهد بود.