سرقت علمی

سرقت علمی شامل اقتباس(أخذ و به کارگیری)نزدیک افکار و الفاظ نویسنده دیگر،تناظر یک به یک در بیان اندیشه ها و شباهت های ساختاری در نوشتار یا انتساب ایده ها،فرآیندها،نتیجه ها یا کلمه های دیگران به خود، بدون ارجاع مناسب است.
ترجمه کل یا بخشی از آثار دیگران بدون کسب اجازه و معرفی آن به عنوان یک پژوهش اصیل از مصادیق سرقت علمی است.

اجاره ی علمی

پژوهشگر به جای آنکه خود به انجام پژوهش بپردازد،افرادی را برای این منظور بکار گیرد و خودش در فعالیت پژوهشی چندان تلاش نکند،سپس بعد از تحویل کار،با دخل و تصرف اندکی در پژوهش صورت گرفته،آن را به نام خود منتشر نماید.

 سرقت علمی از جمله تخلفات شایع مربوط به حوزه نگارش است و می‌توان آن را از مصادیق تقلب یا فریبکاری در پژوهش به شمار آورد.مبحث سرقت علمی دامنه گسترده‌ای را شامل می‌شود و تخلفات بسیاری را می‌توان از جمله مصادیق آن به حساب آورد.پژوهش‌های مختلف مصادیق متنوع و بسیاری را برای سرقت علمی ذکر کرده‌اند که با یک دسته‌بندی کلی انواع آن را به صورت زیر معرفی کرد:

 1. خود سرقتی علمی ( انتشار و ارسال چندگانه، پراکنده‌نگاری)؛

2.کپی برداری و نقل قول؛

 3.انتشار به زبان دیگر بدون توجه به قوانین چگونگی استفاده (ترجمه)؛

4.استناد ندادن و استناد نامتناسب؛

                                   زهره عباسیان،بررسی دانش،نگرش و عملکرد سردبیران نشریات علمی-پژوهشی،ص150